همیشه هم قافیه بوده اند

سـ ـ ـ ـیب و فـ ـ ـ ـریب

حتی زمانی که هیچکس شعری نگفته بود

و حالا که هیچ کس شعر می گوید

ما همه با هم

می گوییم: ( ســــــــــــــیب)

و دوربین های عکاسی را فریب می دهیم

تا پنهان کنیم آن اندوه موروثی را پشت این لبخند مصنوعی;