اول: دولت در کشور ما به حامل های انرژی یارانه می دهد و هزینه ی آن را برای مصرف کنندگان پایین نگه می دارد البته انرژی ، تنها چیزی نیست که با یارانه توزیع می شود و موارد دیگری مانند نان هم از جمله کالاهایی هستند که با یارانه ی دولتی به مردم عرضه می شوند. پرداخت یارانه برای این اقلام به این معنی است که دولت بخشی از ذخایر و درآمدهای عمومی کشور را برای عرضه ی ارزان این موارد به مردم و آسایش بیشتر آنها مصرف می کند. در این شیوه ، یارانه لزوما به نیازمندان نمی رسد؛ بلکه به عکس ، هر کس که بیشتر از انرژی و اقلام یارانه استفاده کند ، کمک مالی بیشتری هم از دولت دریافت می کند. به طور مثال هر کس خانه ی بزرگتری دارد و از چراغ ها و لوسترهای بیشتری استفاده می کند ، همچنین استخر خانگی خود را از آب تصفیه شده پر کرده ، اتاق های متعددش را با بخاری های زیاد گرم می کند ، بسیار بیشتر از مستأجری که در خانه ی یک اتاقه ی خود ، یک لامپ و یک بخاری دارد ، از کمک های دولت و یارانه ها بهره مند می شود.

گامی ناگزیر (تحلیلی بر هدفمندسازی یارانه ها):

«ایران یکه تاز مصرف انرژی در جهان» ، «ایران رکورد دار مصرف انرژی در جهان است» ، «شدت مصرف انژی در ایران هفت برابر متوسط جهانی است» ، «ایران با یک درصد جمعیت جهان ، نه درصد سوخت جهان را مصرف می کند» ، «رشد 107 در صدی مصرف سرانه ی انرژی ایران از سال 1990» و «نرخ رشد مصرف حامل های انرژی در ایران سه برابر مقدار جهانی است» ، این ها تنها بخشی از عناوین اخباریست که با جستوجوی عبارت «مصرف انرزی در ایران» به دست می آید. مروری کوتاه بر همین عناوین نشان از وضعیت وخیمی دارد که ما سال هاست بدان گرفتاریم.