به گزارش خبرنگار مهر، دیفن باخیا گیاهی است که در اغلب خانه های ایرانیها وجود دارد و جزو معروفترین و پرطرفدارترین گیاهان آپارتمانی به شمار می رود. نام فارسی اصیل دیفن باخیا، “سمبرگ” است که اشاره به سمی بودن برگ آن دارد.

دکتر کامبیز سلطانی نژاد، متخصص سم شناسی در خصوص این گیاه به خبرنگار مهر گفت: دیفن باخیا یک گیاه تزئینی و آپارتمانی محسوب می شود که برگهای بزرگ و رنگهای مختلفی دارد.

این عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات پزشکی قانونی افزود: این گیاه حاوی ماده ای به نام “اگزالات کلسیم” است که بیشتر برای کودکان مشکل ساز می شود.

وی گفت: اگر برگهای این گیاه جویده شود باعث تحریک مخاط دهان و حلق و در پاره ای از موارد باعث سوزش مخاط دهان و گلو می شود.

عضو هیئت مدیره انجمن سم شناسی و مسمومیتهای ایران افزود: خرد کردن و جویدن برگهای این گیاه در کودکانی که حساسیت دارند، ممکن است باعث تورم مخاط و انسداد راههای تنفسی و در نهایت خفگی شود.

سلطانی نژاد در عین حال به تصورات نادرستی که از این گیاه وجود دارد، اشاره کرد و گفت: اینکه گفته می شود اگر دست انسان به این گیاه بخورد و سپس با چشم تماس ببیند منجر به کوری می شود، منبع علمی ندارد.

وی تاکید کرد: بیشترین موارد خطر این گیاه متوجه کودکانی است که برگهای آن را بجوند و یا خرد کنند که منجر به آزادسازی ماده خطرناک اگزالات کلسیم می شود

سعدی

ابومحمد مُصلِح بن عَبدُالله مشهور به سعدی شیرازی (606 – 691 هجری قمری) شاعر و نویسنده پارسی‌گوی ایرانی است. مقامش نزد اهل ادب تا بدانجاست که به وی لقب استاد سخن داده‌اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات وی است.

زندگی‌نامه

سعدی در شیراز متولد شد. پدرش در دستگاه دیوانی اتابک سعد بن زنگی، فرمانروای فارس شاغل بود.

سعدی هنوز طفل بود که پدرش در گذشت. در دوران کودکی با علاقه زیاد به مکتب می‌رفت و مقدمات علوم را می‌آموخت. هنگام نوجوانی به پژوهش و دین و دانش علاقه فراوانی نشان داد. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمدخوارزمشاه و بخصوص حمله سلطان غیاث‌الدین، برادر جلال الدین خوارزمشاه به شیراز (سال 627) سعدی راکه هوایی جز کسب دانش در سر نداشت برآن داشت دیار خود را ترک نماید. سعدی در حدود 620 یا 623 قمری از شیراز به مدرسه? نظامیه? بغداد رفت و در آنجا از آموزه‌های امام محمد غزالی بیشترین تأثیر را پذیرفت (سعدی در گلستان غزالی را «امام مرشد» می‌نامد). غیر از نظامیه، سعدی در مجلس درس استادان دیگری از قبیل شهاب‌الدین عمر سهروردی نیز حضور یافت و در عرفان از او تأثیر گرفت.این شهاب الدین عمر سهروردی را نباید با شیخ اشراق، یحیی سهروردی،اشتباه گرفت.معلم احتمالی دیگر وی در بغداد ابوالفرج بن جوزی (سال درگذشت 636) بوده‌است که در هویت اصلی وی بین پژوهندگان (از جمله بین محمد قزوینی و محیط طباطبایی) اختلاف وجود دارد.

پس از پایان تحصیل در بغداد، سعدی به سفرهای متنوعی پرداخت که به بسیاری از این سفرها در آثار خود اشاره کرده‌است. در این که سعدی از چه سرزمین‌هایی دیدن کرده میان پژوهندگان اختلاف نظر وجود دارد و به حکایات خود سعدی هم نمی‌توان چندان اعتماد کرد و به نظر می‌رسد که بعضی از این سفرها داستان‌پردازی باشد (موحد 1374، ص 58)، زیرا بسیاری از آنها پایه نمادین و اخلاقی دارند نه واقعی. مسلم است که شاعر به عراق، شام و حجاز سفر کرده است[نیازمند منبع] و شاید از هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنین، آذربایجان، فلسطین، چین، یمن و آفریقای شمالی هم دیدار کرده باشد.

سعدی در حدود 625 قمری به شیراز بازگشت و در خانقاه ابوعبدالله بن خفیف مجاور شد. حاکم فارس در این زمان اتابک ابوبکر بن سعد زنگی(623-658) بود که برای جلوگیری از هجوم مغولان به فارس به آنان خراج می‌داد و یک سال بعد به فتح بغداد به دست مغولان (در 4 صفر 656) به آنان کمک کرد. در دوران ابوبکربن سعدبن زنگی شیراز پناهگاه دانشمندانی شده بود که از دم تیغ تاتار جان سالم بدر برده بودند. در دوران وی سعدی مقامی ارجمند در دربار به دست آورده بود. در آن زمان ولیعهد مظفرالدین ابوبکر به نام سعد بن ابوبکر که تخلص سعدی هم از نام او است به سعدی ارادت بسیار داشت. سعدی بوستان را که سرودنش در 655 به پایان رسید، به نام بوبکر سعد کرد. هنوز یکسال از تدوین بوستان نگذشته بود که در بهار سال 656 دومین اثرش گلستان را بنام ولیعهد سعدبن ابوبکر بن زنگی نگاشت و خود در دیباچه گلستان می‌گوید. هنوز از گلستان بستان یقینی موجود بود که کتاب گلستان تمام شد.

نظرات درباره تاریخ تولد و وفات

بر اساس تفسیرها و حدس‌هایی که از نوشته‌ها و سروده‌های خود سعدی در گلستان و بوستان می‌زنند، و با توجه به این که سعدی تاریخ پایان نوشته شدن این دو اثر را در خود آنها مشخص کرده‌است، دو حدس اصلی در تاریخ تولد سعدی زده شده‌است. نظر اکثریت مبتنی بر بخشی از دیباچه گلستان است (با شروع «یک شب تأمل ایام گذشته می‌کردم») که بر اساس بیت «ای که پنجاه رفت و در خوابی» و سایر شواهد این حکایت، سعدی را در 656 قمری حدوداً پنجاه‌ساله می‌دانند و در نتیجه تولد وی را در حدود 606 قمری می‌گیرند. از طرف دیگر، عده‌ای، از جمله محیط طباطبایی در مقاله ی «نکاتی در سرگذشت سعدی»، بر اساس حکایت مسجد جامع کاشغر از باب پنجم گلستان (با شروع «سالی محمد خوارزمشاه، رحمت الله علیه، با ختا برای مصلحتی صلح اختیار کرد») که به صلح محمد خوارزمشاه که در حدود سال 610 بوده‌است اشاره می‌کند و سعدی را در آن تاریخ مشهور می‌نامد، و بیت «بیا ای که عمرت به هفتاد رفت» از اوائل باب نهم بوستان، نتیجه می‌گیرد که سعدی حدود سال 585 قمری، یعنی هفتاد سال پیش از نوشتن بوستان در 655 قمری، متولد شده‌است. اکثریت محققین (از جمله بدیع‌الزمان فروزانفر در مقاله ی «سعدی و سهروردی» و عباس اقبال در مقدمه کلیات سعدی) این فرض را که خطاب سعدی در آن بیت بوستان خودش بوده‌است، نپذیرفته‌اند. اشکال بزرگ پذیرش چنین نظری آن است که سن سعدی را در هنگام مرگ به 120 سال می‌رساند. حکایت جامع کاشغر نیز توسط فروزانفر و مجتبی مینوی داستان‌پردازی دانسته شده‌است، اما محمد قزوینی نظر مشخصی در این باره صادر نمی‌کند و می‌نویسد «حکایت جامع کاشغر فی‌الواقع لاینحل است». محققین جدیدتر، از جمله ضیاء موحد (موحد 1374، صص 36 تا 42)، کلاً این گونه استدلال در مورد تاریخ تولد سعدی را رد می‌کنند و اعتقاد دارند که شاعران کلاسیک ایران اهل «حدیث نفس» نبوده‌اند بنابراین نمی‌توان درستی هیچ‌یک از این دو تاریخ را تأیید کرد.

آرامگاه سعدی

سعدی در خانقاهی که اکنون آرامگاه اوست و در گذشته محل زندگی او بود، به خاک سپرده شد که در 4 کیلومتری شمال شرقی شیراز، در دامنه کوه فهندژ، در انتهای خیابان بوستان و در کنار باغ دلگشا است. این مکان در ابتدا خانقاه شیخ بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همانجا دفن شده‌است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط خواجه شمس الدین محمد صاحب‌دیوانی وزیر معروف آباقاخان، مقبره‌ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد. در سال 998 به حکم یعقوب ذوالقدر، حکمران فارس، خانقاه شیخ ویران گردید و اثری از آن باقی نماند. تا این که در سال 1187 ه.ق. به دستور کریمخان زند، عمارتی ملوکانه از گچ و آجر بر فراز مزار شیخ بنا شد که شامل 2 طبقه بود. طبقه پایین دارای راهرویی بود که پلکان طبقه دوم از آنجا شروع می‌شد. در دو طرف راهرو دو اطاق کرسی دار ساخته شده بود. در اطاقی که سمت شرق راهرو بود، قبر سعدی قرار داشت و معجری چوبی آن را احاطه کره بود. قسمت غربی راهرو نیز موازی قسمت شرقی، شامل دو اطاق می‌شد، که بعدها شوریده (فصیح الملک) شاعر نابینای شیرازی در اطاق غربی این قسمت دفن شد. طبقه بالای ساختمان نیز مانند طبقه زیرین بود، با این تفاوت که بر روی اطاق شرقی که قبر سعدی در آنجا بود، به احترام شیخ اطاقی ساخته نشده بود و سقف آن به اندازه دو طبقه ارتفاع داشت. بنای فعلی آرامگاه سعدی از طرف انجمن آثار ملی در سال 1331 ه-ش با تلفیقی از معماری قدیم و جدید ایرانی در میان عمارتی هشت ضلعی با سقفی بلند و کاشیکاری ساخته شد. رو به روی این هشتی، ایوان زیبایی است که دری به آرامگاه دارد.

آثار

از سعدی، آثار بسیاری در نظم و نثر برجای مانده‌است:

1. بوستان: کتابی‌است منظوم در اخلاق.

2. گلستان: به نثر مسجع

3. دیوان اشعار: شامل غزلیات و قصاید و رباعیات و مثنویات و مفردات و ترجیع‌بند و غیره (به فارسی) و چندین قصیده و غزل عربی.

4. رسائل نثر:

    1. کتاب نصیحةالملوک

    2. رساله در عقل و عشق

    3. الجواب

    4. در تربیت یکی از ملوک گوید

   5. مجالس پنجگانه

5. هزلیات سعدی

از میان چاپ‌های انتقادی آثار سعدی دو تصحیح محمدعلی فروغی و غلامحسین یوسفی از بقیه معروف‌ترند.

بوستان

بوستان کتابی‌است منظوم در اخلاق در بحر متقارب (فعولن فعولن فعولن فعل) و چنانکه سعدی خود اشاره کرده‌است نظم آن را در 655 ه‍.ق. به پایان برده‌است. کتاب در ده باب تألیف و تقدیم به بوبکر بن سعد زنگی شده‌است. معلوم نیست خود شیخ آن را چه می‌نامیده‌است. در بعضی آثار قدیمی به آن نام سعدی‌نامه داده‌اند. بعدها، به قرینه ی نام کتاب دیگر سعدی (گلستان) نام بوستان را بر این کتاب نهادند.

باب‌های آن از قرار زیر است:

   1. عقل و تدبیر و رای

   2. احسان

   3. عشق و مستی و شور

   4. تواضع

   5. رضا

   6. قناعت

   7. عالم تربیت

   8. شکر بر عافیت

   9. توبه و راه صواب

 10. مناجات و ختم کتاب

گلستان

گلستان کتابی است که سعدی یک سال پس از اتمام بوستان، کتاب نخستش، آن را به نثر آهنگین فارسی در هفت باب «سیرت پادشاهان»، «اخلاق درویشان»، «فضیلت قناعت»، «فوائد خاموشی»، «عشق و جوانی»، «ضعف و پیری»، «تأثیر تربیت»، و «آداب صحبت» نوشته است.

غزلیات

غزلیات سعدی در چهار کتاب طیبات، بدایع، خواتیم و غزلیات قدیم گردآوری شده‌است.

سعدی و زبان فارسی

محمدعلی فروغی درباره ی سعدی می‌نویسد «اهل ذوق اِعجاب می‌کنند که سعدی هفتصد سال پیش به زبان امروزی ما سخن گفته‌است ولی حق این است که [...] ما پس از هفتصد سال به زبانی که از سعدی آموخته‌ایم سخن می‌گوییم». ضیاء موحد درباره ی وی می‌نویسد «زبان فارسی پس از فردوسی به هیچ شاعری به‌اندازه ی سعدی مدیون نیست». زبان سعدی به «سهل ممتنع» معروف شده‌است، از آنجا که به نظر می‌رسد نوشته‌هایش از طرفی بسیار آسان‌اند و از طرفی دیگر گفتن یا ساختن شعرهای مشابه آنها ناممکن.

حکایات

سعدی جهانگردی خود را در سال 1126 آغاز نمود و به شهرهای خاور نزدیک و خاور میانه، هندوستان، حبشه، مصر و شمال آفریقا سفر کرد(این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید)؛ حکایت هایی که سعدی در گلستان و بوستان آورده است، نگرش و بینش او را نمایان می سازد. وی در مدرسه نظامیه بغداد دانش آموخته بود و در آنجا وی را ادرار بود. در سفرها نیز سختی بسیار کشید، او خود گفته است که پایش برهنه بود و پاپوشی نداشت و دلتنگ به جامع کوفه درآمد و یکی را دید که پای نداشت، پس سپاس نعمت خدایی بداشت و بر بی کفشی صبر نمود. آن طور که از روایت بوستان برمی آید، وقتی در هند بود، سازکار بتی را کشف کرد و برهمنی را که در آنجا نهان بود در چاله انداخت و کشت؛ وی در بوستان، این روش را در برابر همه فریبکاران توصیه کرده است. حکایات سعدی عموماً پندآموز و مشحون از پند و و پاره‌ای مطایبات است. سعدی، ایمان را مایه تسلیت می‌دانست و راه التیام زخم های زندگی را محبت و دوستی قلمداد می‌کرد. علت عمر دراز سعدی نیز ایمان قوی او بود.

معمر قذافی اینقدر احمق بود که به آمریکا بهانه یک آتش بازی تازه را این بار در افریقا بدهد. مقدمات برپایی این آتش بازی بسیار با موارد گذشته شبیه است.

معمر قذافی اینقدر احمق بود که به آمریکا بهانه یک آتش بازی تازه را این بار در افریقا بدهد. مقدمات برپایی این آتش بازی بسیار با موارد گذشته شبیه است. پیشنهادهایی که روی میز قرار گرفته دقیقا شبیه به همن پیشنهادهایی است که ما پیشتر با ان ها در زمان حمله آمریکا به افغانستان و عراق مواجه بودیم.

حوادث اخیر پیرامون لیبی نشان می‌‌دهد که مداخله بین المللی در امور این کشور در شرف وقوع است. ابتدا کارشناسان در این مورد اظهار نظر کردند و سپس سیاستمداران رسمی غرب. نه تنها بریتانیا که از دست قذافی کینه به دل دارد (به خاطر انفجار هواپیمای لاکربی) بلکه ایتالیا که همیشه وکیل مدافع این رژیم بوده، به اندازه 180 درجه چرخیده و حاضر است پایگاه‌‌های خود را در اختیار متحدان بگذارد.

فعلاً عملیات زمینی برنامه‌ریزی نمی‌‌شود و فقط قرار است در آسمان لیبی منطقه «پرواز ممنوع» اعلام شود. ما همین وضع را در عراق مشاهده کرده بودیم. بعد از جنگ اول در خلیج فارس که نیروهای صدام را از کویت بیرون انداخته بودند، قسمت شمالی کردنشین و قسمت جنوبی شیعه‌نشین عراق منطقه «پرواز ممنوع» اعلام شده بود. این گونه تصمیمات همیشه بدون اجازه شورای امنیت سازمان ملل متحد اتخاذ می‌شد.

این دفعه همین کار را خواهند کرد. دریافت اجازه شورای امنیت، کار دشوار و طولانی است زیرا روسیه و چین حتماً نقطه نظر خاصی خواهند داشت چرا که آن‌ها همیشه مخالف «تجاوزات انسان دوستانه» هستند. تنها در صورتی که قذافی به بمباران‌‌های گسترده مناطق مسکونی بن‌غازی و شهرهای دیگر بپردازد، کسی جرأت نخواهد کرد از او دفاع کند. غرب می‌‌تواند اول وارد عمل شود و بعد از آن، از طریق مرکل، برلوسکونی و سارکوزی که کرملین آن‌ها را شرکای مطمئن خود محسوب می‌‌کند، رضایت مسکو را به دست آورد.

بدیهی است که آمریکایی‌‌ها و اروپایی‌ها حاضر نیستند لیبی را به حال خود بگذارند زیرا اگر این کشور بزرگ نفتی به سومالی دوم تبدیل شود، بهای گزافی بابت این تحولات پرداخت خواهد شد. غرب به منظور جلوگیری از گسترش نفوذ گروه‌‌های وابسته به القاعده (که قذافی در سخنان خود به این مسأله اشاره کرد)، به برقراری روابط با رهبران قیام کنندگان می‌‌پردازد زیرا آن‌ها می‌‌توانند به رهبران آینده لیبی تبدیل شوند.

شیوه عمل غرب روشن است: قذافی را از رده خارج کرده‌اند و حالا می‌‌خواهند او را زودتر برکنار کنند و از بروز فاجعه انسانی و تجزیه کشور جلوگیری به عمل آورند. بهترین راه برای رسیدن به این هدف، کمک به دسته‌‌های مخالفان در تهاجم آن‌ها به طرابلس است. به این منظور اول باید دستگاه نظامی قذافی را ویران کرد که این کار را انجام خواهند داد. در سال 2001 ائتلاف شمالی افغانستان به برکت حمایت هوایی غرب طالبان را مغلوب کرد. در سال 1995 کروات‌ها و مسلمانان به برکت اعلام منطقه «پرواز ممنوع» توسط آمریکا صرب‌‌ها را مغلوب کردند. ولی شباهت به اوضاع عراق باز هم بیشتر است. احساس می‌شود که معمر قذافی دچار سرنوشت صدام حسین خواهد شد. 16146

ماموران انتظامی شهرستان شهریار استان تهران با بازرسی از یک خودرو و واحد صنفی موفق به کشف 7000بسته انواع مواد محترقه و 3800 صفحه انواع سی دی غیر اخلاقی شدند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی پلیس ، ماموران کلانتری 27 اخترآباد شهریار درحین گشت زنی در محور اخترآباد به سمت شهریار به یک دستگاه خودروی پژو 405 با دو نفر سرنشین مظنون شدند و بلافاصله دستور توقیف صادر که راننده خودرو به دستور پلیس توجه نکرده و متواری شد.

این گزارش حاکیست ، خودرو پس از طی مسافتی با تلاش ماموران و تعقیب و گریز آنها متوقف و سرنشین آن دستگیر ولی راننده از محل متواری شد.

در بازرسی از خودرو و ازصندوق عقب آن 7000بسته انواع مواد محترقه کشف و خودرو به پارکینگ منتقل شد و با تلاش ماموران پلیس، متهم پس از طی مسافتی دستگیر و به کلانتری انتقال داده شد.

همچنین در عملیات جداگانه دیگری ، مأموران نظارت بر اماکن عمومی شهرستان شهریار ، دربازرسی ازیک واحد صنفی بنام بانک سی دی و محصولات فرهنگی ، 3800 صفحه انواع سی دی و دی وی دی مبتذل و مستهجن کشف وضبط کردند.

در پی کسب اخباری مبنی براینکه فردی در واحد صنفی خود در اندیشه اقدام به تهیه و توزیع سی دی های غیر مجاز وحاوی مطالب مبتذل می کند اکیپ عملیاتی ادراه نظارت بر اماکن عمومی شهریار به محل اعزام و دربازرسی ازاین واحد صنفی ، 3 هزارو 800 صفحه سی دی و یک دستگاه کیس رایانه حاوی مطالب مبتذل کشف و این واحد پلمپ و مالک آن دستگیر و به پلیس اطلاعات انتقال داده شد .

گفتنی است ، متهمان پس از تشکیل پرونده ،جهت سیر مراحل قانونی تحویل مقامات قضائی شدند